Του π. Ηλία Μάκου
Αν κανείς κοιτάξει προς τη διεθνή σκηνή, χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικούς εγκλωβισμούς, θα διαπιστώσει ότι, παρά τα πολλά λόγια και τις ειρηνευτικές διαδικασίες, εν τέλει αυτό που συμβαίνει είναι μπροστά στα συμφέροντα να μη λογαριάζονται οι ανθρώπινες ζωές και ψυχές.
Και η διαπίστωση αυτή δεν είναι σημερινή, αλλά αναδύεται μέσα από την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας.
Οι άνθρωποι γίνονται, με ανελέητο και τραγικό τρόπο, θύματα απάνθρωπων επιδιώξεων, όπου μοναδικό κριτήριο και κίνητρο είναι το κέρδος στις πολλαπλές του μορφές.
Και τις περισσότερες φορές όλες οι προσπάθειες για ειρήνη είναι προσχηματικές και προσωρινές. Η ωμή αλήθεια είναι πάντα πικρή, αλλά στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πικρότερη απ’ όσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Σήμερα δεν εξασφαλίζονται ούτε η ειρήνη ούτε ο αφοπλισμός.
Μέχρι τώρα δεν μπόρεσε ποτέ να εξασφαλιστεί μόνιμη και διαρκή ειρήνη. Συνεχώς πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Και πλέον όχι μόνο δεν είμαστε βέβαιοι για την ειρήνη, αλλά πολλοί από εμάς έχουν χάσει ακόμη και την ελπίδα.
Και περιμένουν μοιρολατρικά τις εξελίξεις οι λαοί, χωρίς να προσπαθούν να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να προλάβουμε την αυτοκαταστροφή.
Ας μην είμαστε απαθείς και να μη δικαιολογούμε τα πτώματα αμάχων που η αποτρόπαια θέα τους σφίγγει τα στομάχια των λογικών ανθρώπων και τους κάνουν να κραυγάσουν: Τι δυστυχία... Φτάνει πιά...
Τα κλάματα των μικρών παιδιών, που νιώθουν μέσα τους και γύρω τους τη θανατίλα του πολέμου και βουβά αναρωτιούνται: Μα γιατί, σε τι φταίξαμε;
Τις κραυγές πόνου, απόγνωσης και απελπισίας, που πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μη βουίζουν στα αυτιά του.
Τις βόμβες που πέφτουν στα κτίρια και τα ρημάζουν και σκορπίζουν τον όλεθρο.
Τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς για χιλιάδες ψυχές που ζουν μια ανείπωτη τραγωδία.
Τις απώλειες στρατιωτών στα πεδία των μαχών που "χαρίζονται" στου χάρου τα δόντια, ενώ στο κατώφλι των σπιτικών μάνες μαυροφορεμένες τους καρτερούν να φανούν...
Ο πόλεμος μόνο νικημένους, τελικά, αφήνει, αφού μετά από αυτόν καλπάζουν τρελά η καταστροφή, το πένθος, η αναρχία και η φτώχεια και στήνουν παντού τις μαύρες τους σημαίες.
Οι πολεμικές συρράξεις στον 20ο, αλλά και στον 21ο αιώνα, έδειξαν ότι τις συνόδευσαν αμέτρητα θύματα και εξαντλητικές στερήσεις, τεράστια ποσά σκορπίστηκαν για τη διεξαγωγή τους, επέφεραν τρομερές καταστροφές και, περισσότερο απ' όλα, οι θυσίες ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα ωφελήματα...
Και φαίνεται διαχρονικά ότι η ιστορία των πολέμων, όπου και αν έγιναν, όπου και αν γίνονται, είναι μια ιστορία ανθρώπινου μακελειού.
Παρά τις ειρηνόφιλες διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις και τα αντιπολεμικά σύμφωνα, το φάσμα του πολέμου απλώνει τον μαύρο, τον καταύμαρο, ίσκιο του. Στη γη και στον ουρανό τα τέλεια, άφθονα και ποικίλα οπλικά μέσα, σκοτώνουν, γκρεμίζουν και καίνε.
Ας σταματήσουν να χτυπάνε οι πολεμικές καμπάνες της συμφοράς και της απαισιοδοξίας, που κλέβουν το γέλιο και το τραγούδι από τις καρδιές και μετατρέπουν τον τρυγητό της χαράς σε τρυγητό της θλίψης.
Επιτέλους ας μη συντρίβονται τα όνειρά μας κάτω από τα αιματοβαμμένα πέλματα των πολέμων και ας μη θυσιάζονται οι ζωές στο βωμό του παραλογισμού.
0 Σχόλια