Του π. Ηλία Μάκου
Τρία τραγικά και συνάμα συγκλονιστικά περιστατικά από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο πριν από 51 χρόνια — για την οποία οι ευθύνες βαραίνουν πολλούς, και στην Ελλάδα — αποδεικνύουν πόσο κενά ήταν τα περί «ειρήνης» που διακήρυττε ο τότε «ειρηνευτής» πρωθυπουργός Ετζεβίτ, πρωτοκλασάτος σοσιαλιστής της «δημοκρατικής» Τουρκίας, και που αποδέχθηκαν ξένες δυνάμεις και διεθνείς οργανισμοί.
Τούρκοι στρατιώτες συνάντησαν έξω από ένα χωριό δύο βοσκούς και τρεις εργάτες. Τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν, τους ποδοπάτησαν στο κεφάλι και τελικά τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ.
Σε άλλον άτυχο, του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια με μπαλτά και κατόπιν τον δολοφόνησαν με ριπή αυτομάτου.
Ούτε οι ιατρικοί σταυροί, ούτε οι σημαίες του Ερυθρού Σταυρού τους εμπόδισαν να βομβαρδίσουν το νοσοκομείο της Αθαλάσσας, έξω από τη Λευκωσία.
Τα περί «προστασίας των Τουρκοκυπρίων από τους Έλληνες», που επικαλέστηκε η τουρκική πλευρά για να δικαιολογήσει τη βάρβαρη εισβολή, αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις.
Ποτέ δεν διέτρεξαν κίνδυνο οι Τουρκοκύπριοι από τους Έλληνες. Ζούσαν μαζί αρμονικά.
Ο «Αττίλας» εισέβαλε αναίτια στην Κύπρο, εξυπηρετώντας όπως αποδείχθηκε τα τουρκικά γεωστρατηγικά συμφέροντα. Και δυστυχώς, ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια, ούτε και μετά την εισβολή, η Ελλάδα — δηλαδή η πολιτική της ηγεσία — έπραξε τα δέοντα.
Μπροστά σε πάνω από 40.000 στρατιώτες, δεκάδες αεροπλάνα, περισσότερα από 300 άρματα και ισχυρή ναυτική δύναμη του εχθρού, οι Έλληνες της Κύπρου δεν δείλιασαν. Αγωνίστηκαν με θάρρος, αντιστάθηκαν γενναία — έστω και μόνοι, έστω και προδομένοι.
Ο κατακτητής ατίμασε, έσφαξε, λεηλάτησε, κατέστρεψε περιουσίες και πολιτιστικούς θησαυρούς της βόρειας Κύπρου. Ξερίζωσε 200.000 Έλληνες από τις πατρογονικές τους εστίες και τους έστειλε στην προσφυγιά. Μέχρι σήμερα κρατά παράνομα και με τη βία το 38% του Κυπριακού εδάφους. Και ακόμα, σκοτάδι καλύπτει την τύχη πολλών αγνοούμενων.
Δεν κατάφερε όμως να υποδουλώσει την ελληνική ψυχή. Αυτή μένει πάντα λεύτερη και διεκδικεί το δίκιο της.
Περισσότερο από μισό αιώνα μετά την εισβολή, για την οποία ευθύνες φέρουν πολλές πλευρές (αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση), η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη. Οι ορδές του «Αττίλα» πατούν ακόμη τα χώματα της Κύπρου, με πρόσχημα την «εγγυήτρια δύναμη». Η Τουρκία συνεχίζει προκλητικά και οι ξένοι εξακολουθούν να αδιαφορούν.
Οφείλουμε όλοι μας — προς τα νεκρά παλικάρια της Κύπρου, τους αγνοούμενους, τις μανάδες τους, την Ιστορία του Ελληνισμού — να μην σιωπήσουμε.
Για να γεννηθεί μια ακτίνα ελπίδας μέσα στα συντρίμμια που άφησαν πίσω οι εισβολείς. Για να λυτρωθεί ο λαός της Κύπρου από τον τραγικό χορό της προσφυγιάς, από τον γολγοθά και το αίμα των θυμάτων, από την καθολική εγκατάλειψη των μεγάλων δυνάμεων.
Και, κυρίως, για να υψωθεί ένα ενιαίο και ισχυρό μέτωπο απέναντι στις ανεξέλεγκτες προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.
Τα συνθήματα «Δεν Ξεχνώ», «Δώστε μας πίσω την Αμμόχωστο» φέρνουν στο μυαλό και την καρδιά μας τη συμφορά, τον πόνο, την τραγωδία και το ξεκλήρισμα του Κυπριακού Ελληνισμού.
Η βαρβαρότητα από την αντικρινή Ανατολή συνεχίζεται. Δεν σταμάτησε ποτέ. Κι όμως, οι ισχυροί της γης εξακολουθούν να εθελοτυφλούν. Επιμένουν να βλέπουν το Κυπριακό ως απλό ζήτημα διαφορών Ελλήνων και Τούρκων.
0 Σχόλια